Με στενοχωρεί κάπως…

Με στενοχωρεί κάπως να βλέπω ανθρώπους με κατάρτιση πανεπιστημιακού επιπέδου να κάνουν τέτοια λάθη:

Δεν είναι ότι με ενοχλεί απλώς να βλέπω ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, ή έστω δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που έχω αυτή την ρομαντική ιδέα ότι κάποιος με γνωστικό αντικείμενο την εκπαίδευση θα έχει τουλάχιστον την εμπειρία να ξαναδιαβάσει αυτό που έγραψε, να το ελέγξει κάπως για τέτοια μικρολαθάκια, και μετά να πατήσει το κουμπί «δημοσίευσέ το κι αυτό».

Δεν έχω τίποτα προσωπικό με την εκπαιδευτικό που έγραψε τα παραπάνω. Για την ακρίβεια, επειδή είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να πιστεύω ότι τα λάθη τα οποία σημείωσα με διαφορετικό χρώμα (και μερικά ακόμα, τα οποία θεώρησα ότι δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε μαζί τους) είναι τετριμμένες λεπτομέρειες. Προφανώς δεν έχει τόσο πολύ σημασία το ένα και μοναδικό παράδειγμα του συγκεκριμένου κειμένου. Είναι ένα εντελώς τυχαίο δείγμα. Κι ως τυχαίο δείγμα μπορεί οφείλεται σε χίλια-δυο πράγματα: στην κούραση της στιγμής, στην έλλειψη εξοικείωσης με το μέσο ενός blog, στη βιασύνη επειδή υπάρχουν άλλες, πιο επιτακτικές υποχρεώσεις, κοκ.

Αυτό που τελικά έχει σημασία (τουλάχιστον για μένα, προσωπικά) είναι που τέτοια παραδείγματα έχω δει πολλά. Κι όσο περισσότερα βλέπω με ανησυχεί η σκέψη ότι μπορεί να μην είναι τυχαίο φαινόμενο.

Με στενοχωρεί, λοιπόν, να βλέπω ανθρώπους με πτυχία πανεπιστημιακού επιπέδου να μην ενδιαφέρονται και τόσο για την εικόνα των γραπτών τους. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η ειδικότητά τους είναι τέτοια που θα κληθούν (όποτε και αν, τελικά, ευδοκιμήσει η Εκπαίδευση να τους αξιοποιήσει) να μάθουν στα μελλοντικά παιδιά την αξία του λόγου και να δείξουν, τόσο με λόγια όσο και έμπρακτα με το δικό τους παράδειγμα, στις επόμενες γενιές την ομορφιά της γλώσσας.

Advertisement