protagon: Ένα laptop για τον παππού

Στο protagon διάβασα χτες το άρθρο “Ένα laptop για τον παππού“. Η αρχή του άρθρου είναι τόσο ωραία που μου ‘χει μείνει από χτες σαν έμμονη ιδέα. Γράφει, λοιπόν, ο Γιώργος Μαυρωτάς:

Ποιος θα το έλεγε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια! Ο κ. Πέτρος, ο εβδομηντάρης γείτονας που αρνιόταν πεισματικά να πάρει κινητό τηλέφωνο, έχει γίνει ο φανατικότερος οπαδός του διαδικτύου! Συνταξιούχος, ανύπαντρος, μόνιμος σουλατσαδόρος στην περιοχή. Όλο και κάπου τον πετύχαινα, στο φούρνο, στο περίπτερο, στο σουπερμάρκετ. Καθότι στη συνείδησή του ήμουν κάτι σαν τον Bill Gates, λόγω της θητείας μου στο Πολυτεχνείο, όλο μου πέταγε ερωτήσεις όποτε με έβλεπε. «Να βάλω ΑΝΤΕΣΕΛ;» κι εννοούσε το ΑDSL, «Γκοτζίλα ή εχπλορερ;» κι εννοούσε Mozilla ή Explorer, «Τι χρειάζεται για να βάλω σκιπ;» κι εννοούσε skype…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη από την ανθρώπινη περιέργεια. Και ο κ. Πέτρος είχε πολλή από δαύτη. Του είχα δώσει έναν παλιό υπολογιστή desktop που ήταν για απόσυρση «για να γράφει επιστολές στο δήμαρχο» όπως μου είπε χωρίς να γράφει και να ξανασβήνει. Για να καθαρογράψει μια επιστολή 20 γραμμών ήθελε περίπου 20 κόλλες Α4. Ο περφεξιονισμός του ήταν μια πραγματική απειλή για τα δάση του Αμαζονίου.

O κ. Πέτρος λοιπόν ξεκίνησε ακουμπώντας το ποντίκι στην οθόνη για να επιλέξει κάτι και τώρα έχει γίνει ειδικός στα social media. «Ποιο facebook, αυτό είναι για 14χρονα, το twitter είναι για μας…» μου έλεγε την τελευταία φορά. Και συνέχιζε με περηφάνια στρατηγού που γυρίζει από νικηφόρα εκστρατεία. «Έχω φτάσει τους 467 followers…». Και πώς να μην τους φτάσει όταν είναι οκτώ ώρες την ημέρα στο internet σερφάροντας σε blogs, sites και social media. Με το διαδίκτυο είχε βρει την οικογένεια και την παρέα που δεν είχε απολαύσει ποτέ τα τελευταία χρόνια.

(διαβάστε ολόκληρο το άρθρο…)

Ο κ. Πέτρος είναι λίγο μεγαλύτερος, αλλά δεν παύει να έχει περιέργεια, να θέλει να μάθει, να δει, να ασχοληθεί και με καινούρια πράγματα. Δεν ξέρω αν θα γεράσω κι εγώ αρκετά να φτάσω σε σημείο που η τεχνολογία να με έχει ξεπεράσει. Αν φτάσω όμως κάποια στιγμή σε τέτοια ηλικία, κι αν είμαι ακόμα εδώ σε 50 χρόνια, τέτοια περιέργεια θέλω να έχω για τον κόσμο γύρω μας. Τέτοια όρεξη να μάθω, να συμμετέχω, να ζω μέσα στον κόσμο κι όχι στο περιθώριο της ζωής, αποκομμένος απ’ όλα. Κι εύχομαι, όπως ο κ. Πέτρος, να είμαι τυχερός κι εγώ. Να βρεθεί ένας Γιώργος Μαυρωτάς και για μένα, να μου δείξει τα βασικά.

Advertisement